Crna noć gmiže polako tihom zemljom,
ni pjetlovi više ne plaču za suncem,
maleni svitac u daljinu bježi pred mrakom
i skrivena sova huče među granjem.
U toplinu doma i prošlost mi bježi duša,
plašim se da ne zaboravim tuge ljudske,
u blizini ne riče više mala buša
ni starice nema što guli orahove ljuske.
Kaplje u tišini oluk drveni truli,
skončava mali ptić bez gnijezda,
suza zapare krivuda po crvenoj luli
djeda čiji krevet je odavno neka zvijezda.
Na nebu beskraj života i sjenke oblaka,
brode neustrašivo tiho pred mjesecom,
naručje majke jedina još kolijevka
daleka kao obris nastaje sa snom.
Lako se krade između mokrih krošanja,
uzdah nezaboravljene ljubavi što dušom korača,
za stopama pobjeglih dječaka plaču stabla trešanja
neobranih polja žito dugo nije ispod sača.
Kolutovi dima sa zažarenog ognjišta skaču
u plavičastoj magli strahovi iz djetinjstva,
mire se sa veselom pjesmom grlica što guču
na starome tavanu gdje trunu zarđala sita.
Kiša sitna počinje da igra ples života,
po sitnoj zemlji izmrvljenoj rukama mraza,
vide se tragovi opanaka, duša im prosta,
njihova su blaga i škrta livadska brazda.
Njihove oči bježe od nečastivih sila,
što hode mrakom i traže tužne duše
čije umorne ruke samo hljeb su snile,
čija carstva se poslije smrti ruše.
Tišina života i mir bespokojan se plaši,
ljudi silnih što niču brzo iz blata,
i sve je nisko glavu diglo i traži,
od neba da potraje nad poljem ova noć tiha.
-mojoj baki
Нема коментара:
Постави коментар