Četiri spomenika

Četiri spomenika

Pahulje kristalne kroz domove puste
sad šibaju sa sjevercem, kroz moju sobu,
a šume borova što biše guste,
klanjaju spaljene u garežu bogu.

Padina bijela gdje skije smo lomili
kao zlato nebrušeno cakli,
jesmo li tada srećni bili,
samo što nismo se nigdje pomakli.

Slutim tamo nema više onog smjeha,
niti po šumskim puteljcima slobodno hode,
dok padaju zvijezde od sjaja do grijeha
po smaragdnim njedrima zemlje ove,

A u toj dolini sreće pogažene,
više ne vidim ime svoje,
oteše mi zivot i oči djetinje.
i moje livade sad drugi kose.

Često osjećam taj poznati miris
zimskog sjena što vije sa zapada,
ne mogu sa tim da se pomirim,
da više nikada, više nikada...

Poznate ljude više ne srećem,
razišle nam se sudbine kao mali klikeri,
a i kad sretnem više ne poznam.
suza im lice u kamen pretvori.

Slutim da ona četiri spomenika
sleđena pod snijegom jedva se znaju,
i neka druga sad dječija lica,
oko njih žmirke se noću igraju,
a ime mog djeda, ispod leda,
sjeća da tu smo bili nekada.

Mojoj Krnjeuši