Znate ono,
kad u nečijoj glavi čujete crkveno zvono,
pa vam ta glava postane sve, i vaša vjera,
i vaša crkva i molitva i kletva,
pa počneš da rasteš brže od proljećnog cvijeća,
brže od trke zaljubljenih jelena sjevera,
zar to nije ono zbog čeg se ide na kraj svijeta
ono kad naučiš da rasteš u sreću.
Pa onda ono
kad se mirno oprostiš,
sa po jednom suzom kradom
sa svakim gradom u kom su te ostavljali
malo uplakanog i malog,
dok si učio da rasteš
i pokušavao da srasteš s nekom tuđom ulicom,
s nekim tuđim srcem i uspijevao pomalo,
i znao da budeš srećan s jednom pticom
na svom prozoru,
gledajući u njoj neba o kojim sanjaš,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u budućnost.
Pa ono,
kad vas je stid da poklanjate poljupce
onima što ih tako pošteno
i iskreno umiju da kupe,
onima što svoja tkanja od snova
paraju bez razmišljanja
da bi njima obrisali vaše suze krupne
i bolovali od vašeg bola,
pa opet ih takve nikad ne sanjaš
i ne poželiš tako vrelo njihove ruke,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u one koji maštaju bez mašte,
koji se i bez ljubavi ljube.
Znate ono
kad na prstima nečije nade
zaljubljene u vjetar
poljubiš prvi put nebo,
i spustiš se srcem sve do peta
da zgaženoj travi tražiš oproštaj,
i oproštaj svemu što gaziti nisi treb’o,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u svim pravcima u ljubav dobrote
koja se stalno osvrće, vraća i prašta.
Znate ono
kad noćima zaredom
nešto se u vama od sreće znoji
i strahuje od snova i nade
koji su odjednom tako stvarni
kao one breze u sumrak sa ade
što se povijaju i bore sa snom
koji ne postoji,
a ti ustaneš i od mraka ukradeš
najbližu zvijezdu, zagrliš je i zaspeš mirno,
i pokažeš da se ne bojiš,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
iz najmanje slabosti u najveću hrabrost,
hrabrost osvajanja svemira sudbinom
udvoje kad spojiš
nebo sa svojim krovom.
Kad naučiš da rasteš
zar ne opaziš da ne postoji ništa
što ne može
da izraste u nešto drugo,
kao što cvjetovi divni izrastu
u neke jagode, u višnje nečije,
tako i mi rastemo zasađeni
u nečiju želju, nečiji san,
u neko srce dječije,
i zamirišemo nekad na tren,
nekad dovoljno dugo, nekad predugo,
trulimo u vječnost,
a ipak rastemo, i obično i neobično
u nešto što ima krila a ne leti,
u nešto čudno,
kao one ptice rjetke
koje više vole i od neba i od vjetra
da rone suznim dubinama rijeke
jer im se krila guše i suše u visinama
što se od sunca dime,
možda su takvi oni što su naučili da rastu
i put neba i u dubine.
Znate ono
kad vam tople noći dane njišu,
a ti naučiš da rasteš
u svačijem srcu pomalo, i kad te ne vide
i kad te ne čitaju i kad ti ne pišu
zar to nije prava vječnost,
i u danima kad sve miriše na kišu
i smežurava se i smanjuje
ti naučiš da rasteš u jednom srcu najviše
u srcu koje ne zaboravlja
utrobu zemlje koja miriše
na svjetlost i ruke divnih žena
koje su oprale ovaj svijet,
u srcu koje ne zaboravlja nebeski svod
koji truli od molitve za očeve
kojih zbog nas više nema,
a ti rasteš za sve njih
rukama oko nečijeg vrata
oko nečije glave u kojoj zvoni crkveno zvono,
zar to nije ono zbog čega se diše
ono kad naučiš da rasteš u život.
kad u nečijoj glavi čujete crkveno zvono,
pa vam ta glava postane sve, i vaša vjera,
i vaša crkva i molitva i kletva,
pa počneš da rasteš brže od proljećnog cvijeća,
brže od trke zaljubljenih jelena sjevera,
zar to nije ono zbog čeg se ide na kraj svijeta
ono kad naučiš da rasteš u sreću.
Pa onda ono
kad se mirno oprostiš,
sa po jednom suzom kradom
sa svakim gradom u kom su te ostavljali
malo uplakanog i malog,
dok si učio da rasteš
i pokušavao da srasteš s nekom tuđom ulicom,
s nekim tuđim srcem i uspijevao pomalo,
i znao da budeš srećan s jednom pticom
na svom prozoru,
gledajući u njoj neba o kojim sanjaš,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u budućnost.
Pa ono,
kad vas je stid da poklanjate poljupce
onima što ih tako pošteno
i iskreno umiju da kupe,
onima što svoja tkanja od snova
paraju bez razmišljanja
da bi njima obrisali vaše suze krupne
i bolovali od vašeg bola,
pa opet ih takve nikad ne sanjaš
i ne poželiš tako vrelo njihove ruke,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u one koji maštaju bez mašte,
koji se i bez ljubavi ljube.
Znate ono
kad na prstima nečije nade
zaljubljene u vjetar
poljubiš prvi put nebo,
i spustiš se srcem sve do peta
da zgaženoj travi tražiš oproštaj,
i oproštaj svemu što gaziti nisi treb’o,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
u svim pravcima u ljubav dobrote
koja se stalno osvrće, vraća i prašta.
Znate ono
kad noćima zaredom
nešto se u vama od sreće znoji
i strahuje od snova i nade
koji su odjednom tako stvarni
kao one breze u sumrak sa ade
što se povijaju i bore sa snom
koji ne postoji,
a ti ustaneš i od mraka ukradeš
najbližu zvijezdu, zagrliš je i zaspeš mirno,
i pokažeš da se ne bojiš,
zar to nije ono kad naučiš da rasteš
iz najmanje slabosti u najveću hrabrost,
hrabrost osvajanja svemira sudbinom
udvoje kad spojiš
nebo sa svojim krovom.
Kad naučiš da rasteš
zar ne opaziš da ne postoji ništa
što ne može
da izraste u nešto drugo,
kao što cvjetovi divni izrastu
u neke jagode, u višnje nečije,
tako i mi rastemo zasađeni
u nečiju želju, nečiji san,
u neko srce dječije,
i zamirišemo nekad na tren,
nekad dovoljno dugo, nekad predugo,
trulimo u vječnost,
a ipak rastemo, i obično i neobično
u nešto što ima krila a ne leti,
u nešto čudno,
kao one ptice rjetke
koje više vole i od neba i od vjetra
da rone suznim dubinama rijeke
jer im se krila guše i suše u visinama
što se od sunca dime,
možda su takvi oni što su naučili da rastu
i put neba i u dubine.
Znate ono
kad vam tople noći dane njišu,
a ti naučiš da rasteš
u svačijem srcu pomalo, i kad te ne vide
i kad te ne čitaju i kad ti ne pišu
zar to nije prava vječnost,
i u danima kad sve miriše na kišu
i smežurava se i smanjuje
ti naučiš da rasteš u jednom srcu najviše
u srcu koje ne zaboravlja
utrobu zemlje koja miriše
na svjetlost i ruke divnih žena
koje su oprale ovaj svijet,
u srcu koje ne zaboravlja nebeski svod
koji truli od molitve za očeve
kojih zbog nas više nema,
a ti rasteš za sve njih
rukama oko nečijeg vrata
oko nečije glave u kojoj zvoni crkveno zvono,
zar to nije ono zbog čega se diše
ono kad naučiš da rasteš u život.
